Δευτέρα 23 Ιουλίου 2007

Nothing changes, i still love you



Επιστρέφω με ένα Post το οποίο δεν έχει τίποτα απολύτως να πει. Απλά πρόσφατα ανακάλυψα ότι το όμορφο hitaki "Stop Me" από Mark Ronson featuring Daniel Merriweather είναι μια διασκευή του κλασσικού τραγουδιού των Smiths "Stop me if you think you ve heard this one before". Και επειδή ο Morrissey με μαγεύει πάρτε το καταπληκτικό Video clip.


Πέμπτη 17 Μαΐου 2007

Ρουά Ματ



Ένα σκοτεινό μπαλκόνι στο κέντρο της Αθήνας. Η φωτισμένη Ακρόπολη. Το φεγγάρι φωτίζει τον Αττικό ουρανό. Σιωπή. H φωνή του Χριστόπουλου καληνυχτίζει για άλλη μία φορά τους νυχτερινούς ακροατές του. Η ώρα 12 παρά κάτι ψιλά. Όχι ότι παίζει ρόλο για τις μορφές στο σκοτεινό μπαλκόνι. Ασάλευτοι, ξαπλωμένοι στις λευκές ξαπλώστρες, ανάμεσα στα φυτά, απολαμβάνουν την βότκα τους. Έχουν γίνει ένα με το σκοτάδι που κυριαρχεί.


Ατενίζουν την φωτισμένη Ακρόπολη. Οι σκέψεις τους ταξιδεύουν. Κάπου διασταυρώνονται. «Δεν θα ήταν πολύ όμορφα αν η Ακρόπολη δεν είχε καταστραφεί και μπορούσαμε να την θαυμάσουμε άθικτη??» Πονηρά χαμόγελα σχηματίζονται στα πρόσωπα των τριών. Η συνειδητοποίηση ότι μοιράζεσαι τις ίδιες σκέψεις με κάποιον σκοτώνει κάθε συναίσθημα μοναξιάς και σου δημιουργεί ευφορία. Λένε ότι η ευτυχία βρίσκεται στα πιο απλά πράγματα. Σε μια φωτογραφία ή σε ένα τραγούδι, σε μια αγκαλιά, σε ένα αστείο ή σε ένα γέλιο, στις αναμνήσεις. Η σκέψη τους πετάει στο παρελθόν, στο παρόν μα όχι στο μέλλον. Θυμούνται, σχολιάζουν μα δεν ονειρεύονται. Δεν είναι βράδυ για όνειρα. «Ν’ αγαπάς και να θυμάσαι...». Μια απλή φράση που κρύβει μέσα της τόση μα τόση δύναμη. Η αναφορά της πυροδοτεί κύματα συναισθημάτων.
Ένα ζευγάρι μάτια τους παρακολουθεί από ψηλά. Ο συμπαντικός φαρσέρ ξαπλώνει στ’ αστέρια σίγουρος ότι οι φιγούρες στο μπαλκόνι έχουν ανατρέψει τα σχέδιά του προς συμφέρον τους...δεν γελάει αυτή τη φορά...ίσως την επόμενη.Ένα χέρι απλώνεται να πιάσει τη βότκα. Την χύνει άτσαλα στο ποτήρι. Η επόμενη κίνηση θα είναι να αφήσει μια γουλιά να του κάψει τον οισοφάγο...Στην υγειά μας μέχρι να ξανασυναντηθούμε Συμπαντικέ Φαρσέρ.

Πέμπτη 26 Απριλίου 2007

Εvery day is like Sunday ή αλλιώς πως πέρνανε τις Κυριακές τους τα tres chic άτομα


Κυριακή βράδυ κι η Αθήνα έχει φορέσει τα καλοκαιρινά της. Το αεράκι τόσο δροσιστικό όσο πρέπει για να μην ιδρώνεις, αλλά και τόσο ζεστό όσο να το καλωσορίζεις καθώς μπαίνει από το ανοιχτό παράθυρο.
Γαλάζιο πουκάμισο με άσπρες και ελαφρά κίτρινες ρίγες, φθαρμένο diesel jean, μοκασίνια... Παρκάρω στο τέρμα του τραμ. Τα αυτιά μου «ερεθίζονται» από τον απόηχο της μουσικής που πλανάτε στον αέρα. «Summertime and the living is easy» Το καλοκαίρι μου χαμογελάει στον νυχτερινό ουρανό και τα βήματα μου με οδηγούν στην παραλιακή. Τι κι αν είναι ακόμα Απρίλιος ? Τα μαγαζιά της παραλιακής έχουν αρχίσει να ανοίγουν και η ζωή στην Αθήνα, για άλλη μια φορά, μεταμορφώνεται από το ψευδό Νεουορκέζικο στιλ του χειμερινού κέντρου, στο ψεδό ΛοςΑτζελικό στιλ των θερινών νοτίων προαστίων.

Τετάρτη 25 Απριλίου 2007

Here comes the rain again, falling on my head like a memory...



Βήματα. Η τηλεόραση είναι το μόνο πράγμα που ακούγεται. *κλικ* ο διακόπτης ανάβει. Το χέρι στο πόμολο, η πόρτα ανοίγει, λίγο άρωμα του Davidoff και Back on the road again. Το μαλλί με περισσότερες άσπρες πινελιές απ' ότι κάποια χρόνια πριν. Ένας άλλος Pepe le Pew στην αναζήτηση για το ιδανικό ταίρι. Το ασανσέρ με οδηγεί στο ισόγειο. Κλειδί, ήχος, αναβόσβημα φώτων, ήχος μηχανής, μουσική, φώτα, κάμερα, ACTION….


Κυριακή 15 Απριλίου 2007

Δεν σε έχω ανάγκη ευτυχώς, μου είσαι πλέον περιττός...



Άλλο ένα Σάββατο σαν σχεδόν όλα τα άλλα. Ο Ήλιος έλαμπε στον ουρανό, οι πεταλουδίτσες πέταγαν, οι μέλισσες έστηναν ένα τρελό χορό ζευγαρώματος κι όλα έδειχναν φυσιολογικά. Τίποτα δεν προμήνυε την βόμβα μεγατόνων που μας χαμογελούσε ειρωνικά, έτοιμη να σκάσει πάνω από τα κεφάλια μας (και δεν εννοώ τόνων στίξης μα ούτε ψαριών).

Σάββατο 31 Μαρτίου 2007

Τώρα ξέρεις που θα με βρεις...


Δεν την παλεύω κάστανο. Φεύγω. Φοράω το όμορφο Ροζ t-shirt μου που γράφει MADONNA στην πλάτη, γεμίζω το mp3 μου και την κάνω. Πρώτα όμως θα ξεράσω για να βγάλω από μέσα μου κάθε ανάμνηση από την κάθε πουτάνα που μου έφαγε τη ζωή. Καθαρτικός εμετός, στέλνει στα βάθη της λεκάνης κάθε πίκρα, πόνο, ανάμνηση και χολή που έχω για τα κομμάτια κρέας που περάσανε και δεν ακούμπησαν, όμοιες με ζουμερές χοιρινές μπριζόλες. "Love is like oxygen, you get too much you get too high, not enough and you re gonna die" τραγουδούσανε οι ELO, κάτι παραπάνω θα ξέρανε. Έτσι, απαλλαγμένος από αναμνήσεις, ξεκινάω για ένα καινούργιο μέλλον ελπίζοντας σε μια καλύτερη τύχη. Βγαίνω στο μπαλκόνι. Περασμένα μεσάνυχτα και το φεγγάρι μου χαμογελάει ξέροντας για την απόφασή μου. Φοράω το σακίδιο στην πλάτη, βάζω το σούπερ ντούπερ κινητό - Mp3 - digital camera στην τσέπη και τα ακουστικά στα αυτιά. Καβαλάω το μαγικό καλάμι Μαδαγασκάρης, που μου έφερε από ένα πρόσφατο ταξίδι στο μακρινό αυτό νησί ένας φίλος, απογειώνομαι, φεύγω... επιτέλους.

Κι αν κάποια στιγμή με αναπολήσεις και με θυμηθείς, στην ζώνη του Ωρίωνα ψάξε να με βρεις...

Τρίτη 27 Μαρτίου 2007

Ήρθε η άνοιξη ξανά ....



Μικρά μου πόνυ, μικρά μου πόνυ ήρθε η άνοιξη ... ΞΑΝΑ. Με την πρεμιέρα της άνοιξης στην σκηνή της Αθηναϊκής πραγματικότητας, έπεσε και το τελευταίο προπύργιο κολοβαρέματος ... εγώ δηλαδή. Ναι, ναι κυρίες και κύριοι ήρθε η ώρα να μπω κι εγώ στον επαγγελματικό στίβο. Πώς νιώθω για αυτές τις κοσμοϊστορικές αλλαγές που διαδραματίζονται στη ζωή μου??? Όπως όλοι στη θέση μου ... ΣΚΑΤΑ!!!!!

Τετάρτη 28 Φεβρουαρίου 2007

Τα πρόβατα και η αρχή της άνοιξης


Τετάρτη 28 Φεβρουαρίου, το σωτήριον έτος 2007. Ημερολογιακά η τελευταία μέρα του χειμώνα. Ποιου χειμώνα δηλαδή που ούτε μια κατεβασιά δεν μπορέσαμε να κάνουμε λόγο της έλλειψης χιονιού αλλά τέλος πάντων. Οι μέρες της ξενοιασιάς μου πλησιάζουν προς το τέλος. Σε 15 μέρες το πολύ θα έχω φορέσει κι εγώ το σαμάρι του εργαζόμενου και τέτοια ώρα θα πήζω σε κάποιο γραφείο. Αλλά ως τότε μπορώ να απολαμβάνω ελεύθερα τα πρωινά μου, να ακούω ραδιόφωνο και να χαζεύω στο διαδίκτυο.

Τρίτη 20 Φεβρουαρίου 2007

Το Λούκι κι ο σοφός Γέροντας


Λαέ μου καλημέρα σας και καλή Σαρα-Κωστή... α χα καλό ε ??? Όπως πολλοί από εσάς θα ξέρετε, λόγω τεχνικών δυσκολιών και γενικού ρεκτιφιέ, έχω απομονωθεί στο ορμητήριό μου στην δυτική Παταγωνία την τελευταία εβδομάδα. Εδώ στο ιγκλού μου στην κορυφή του χαμηλότερου παγόβουνου, παρέα με τον Τάκη τον πιγκουίνο και τον Λάκη τον θαλάσσιο ελέφαντα προσπάθησα να φτάσω στο ύψιστα διανοητικό επίπεδο παπαρολογίας και σκουπιδοπληροφορίας. Εκεί λοιπόν που ο Τάκης, ο Λάκης κι εγώ καιγόμασταν παίζοντας μπιρίμπα και φωνάζοντα αρίμπα, να σου μου σκάει η φλασιά στο κεφάλι. Μια φλασιά που πρέπει να την μοιραστώ μαζί σας.



Ως λαμπρός νέος των νοτίων προαστίων και μέλος μιας εστέτ κοινωνικής τάξης ένα από τα αγαπημένα μου μέρη για νυχτερινή έξοδο είναι το Κολωνάκι. Κολωνάκι, τόπος συγκέντρωσης τρέντυ τύπων, πλουσίων, πουλμουριστών, πιπινιών, τεκνών αλλά και καλιτεχνών και διανοουμένων, τόπος διασκέδαση του Jet - set της Ελλάδας. Έτσι λοιπόν εκεί που ο Λάκης ο θαλάσσιος ελέφαντας φώναζε αρίμπα ... μου ήρθε στο μυαλό κάτι που μου είχε πει στο Θιβέτ ο σοφός γέροντας του βουνό, κάτι για ένα μπαράκι στη Χάριτος την δεκαετία του 80, το οποίο λεγόταν Λούκι... αμέσως αρχίζω και ψάχνω τα χειρόγραφά μου και να λοιπόν τι ανακάλυψα για το Λούκι ...

Το "Λούκι" στην οδό Χάριτος, στο Κολωνάκι ήταν πηγή έμπνευσης για δύο χιλοτραγουδισμένα κομμάτια τα οποία σημάδεψαν την γεννιά μας.
Το πρώτο είναι βέβαια το

Μια βραδιά στο Λούκι

Προχθές εκεί που τα ’πινα με κάποιο κολλητό μου
κοιτώ και βλέπω πίσω μου δυο μάτια, δυο ματάκια
Γυρίζω στον δικό μου, ο τύπος μου Nικόλα
και μένα μ’ απαντάει, και ’κει αρχίσαν όλα

Eγώ αυτοσυγκεντρώθηκα για να την μαγνητίσω
αυτά είναι κόλπα ζόρικα που κάνουν στην Iνδία
Αλήθεια σάς το λέω, απότυχα τελείως
Δε μου ’δινε καμία, μα καμία σημασία

Όπως καταλαβαίνετε, δεν μ’ έπαιρνε καθόλου
αλλά εξακολούθησα ερήμην να κοιτάω
Ο φίλος μου εγκρίνιαζε, ρε Χάρη σου μιλάω
για πες μου σε κοιτάει; Καθόλου, τού απαντάω

Σε μια στιγμή το βλέμμα της πλανήθηκε στο χώρο
κι απάνω μου σταμάτησε σαν κάτι να ζητούσε
Ταράχτηκα και σκέφτηκα, Θεέ μου εμένανε κοιτάει
Όμως εκείνη κοίταγε να βρει τον σερβιτόρο

Βοήθεια χριστιανοί, κοντεύω να φλιπάρω
εγώ για κείνη χάνομαι και κείνη ούτε με ξέρει
Αχ να ’μουν αεράκι, καπνός από τσιγάρο
Στα στήθια της να μπαίνω κι εκείνη ας μη με θέλει

Βοήθεια χριστιανοί, κοντεύω να φλιπάρω
Ζηλεύω όποιον τής μιλά και όποιον την κοιτάει
Μα πιο πολύ ζηλεύω εκείνον π’ αγαπάει
Σαν τρέμει το κορμάκι της και σαν λιγοθυμάει

Τι είχε συμβεί και ποιος ήταν αυτός ο Νικόλας;

Εκείνη την εποχή οι Κατσιμιχαίοι ήταν κολλητοί με το Νίκο Ζιώγαλα. Στέκι τους ήταν το bar "Λούκι" στο Κολωνάκι. Ένα βράδυ που είχαν πάει για ποτό ο Ζιώγαλας παρατήρησε ότι ο Χάρης κάρφωνε επίμονα το βλέμμα του σε κάποιο σημείο του μαγαζιού. Τον ρώτησε τι συμβαίνει κι εκείνος του απάντησε ότι υπάρχει μια όμορφη κοπελλα που τον κοιτάζει. Ο Ζιώγαλας τσέκαρε διακριτικά, είδε ότι το νέο κορίτσι ήταν όμορφο αλλά τα υπόλοιπα "ήταν περισσότερο στη φαντασία του"...
Ήπιαν τα ποτάκια κι έφυγαν χωρίς να γνωριστούν με το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου. Το επόμενο πρωί ο Χάρης εμφανίστηκε νωρίς- νωρίς στο σπίτι του Ζιώγαλα με μια κασέτα στο χέρι. Περιείχε το τραγούδι. Το είχε γράψει σε μια νύχτα...
Μετά από κάποιο διάστημα ο Ζιώγαλας είχε οικονομικές δυσκολίες και χρειάστηκε να βρει δεύτερη δουλειά. Έγινε barman στο "Λούκι"! Στο ίδιο μαγαζί δούλευε σερβιτόρα μια κοπέλλα. Ο Ζιώγαλας την ερωτεύτηκε. Στην ίδια δεν εξομολογήθηκε ποτέ τον έρωτά του. Μοιράστηκε τα συναισθήματά του με το κοινό, γράφοντας το τραγούδι...

Σαν σταρ του σινεμά

Τι να ’ναι αυτό που ξαφνικά μ’ αναστατώνει
όταν τα πόδια σου προβάλλουν στα σκαλιά
Χάνω τον έλεγχο και κάνω χίλια λάθη
Τ’ αφεντικό τη γράφει τη ζημιά

Μην ξαναρθείς απ’ τη δουλειά, δεν το αντέχω
Δεν το μπορώ να σ’ αντικρίσω φιλικά
Εγώ ξεδίπλωσα τα φύλλα της καρδιάς μου
κι εσύ υπόγραψες σαν σταρ του σινεμά

Τι να ’ναι αυτό που ξάφνου μέσα μου φουντώνει
όταν σε βλέπω να γελάς με σιγουριά
Χάνω τον έλεγχο, το μάτι μου θολώνει
Κάτι με σπρώχνει να σου ρίξω μια μπουνιά

Μην ξαναρθείς...

Τετάρτη 31 Ιανουαρίου 2007

Ανοιξιάτικα πρωϊνά στο Χειμώνα...


Ο ήλιος έχει αρχίσει να μου καίει το πρόσωπο. Ουφ, μάλλον είναι ώρα να σηκωθώ. Το παράθυρο πάνω από το κρεβάτι μου πάντα ανοιχτό, ακόμα και στη διάρκεια της νύχτας, να με αφήνει να χαζεύω τον έναστρο ουρανό πριν με πάρει ο Μορφέας στην αγκαλιά του. Πετάω το πάπλωμα και προσπαθώ να συνειδητοποιήσω τι μήνα έχουμε. Πω, ρε πούστη μου… είναι Γενάρης. Αντί να χιονίζει, να ρίχνει καρέκλες και να είναι όλα γκρίζα και μουντά, παντού χρώματα. Ο Ήλιος παίρνει την εκδίκησή του και λάμπει στον ουρανό που περισσότερο Απρίλη θυμίζει παρά Γενάρη. Γουστάρω τρελά … πάντα ήθελα να γίνουμε Καλιφόρνια, ξέρετε κοντομάνικα, κορίτσια με μπικίνι, βόλτες στις παραλίες, beach πάρτυ. Απόρροια της παιδικής μου λατρείας για την σειρά Beverly Hills. Αλήθεια που χάθηκε ο Ντίλαν, ο Μπράντο, η Κέλυ και τα άλλα παιδιά … πω πάνε 10 χρόνια από τότε, πουρά θα έχουν καταντήσει.

Σάββατο 13 Ιανουαρίου 2007

Εγώ που αλλάζω μορφή...


Όλοι εμείς που μεγαλώσαμε και γαλουχηθήκαμε στα mid 80ς και early 90ς, είμαστε ανεξίτηλα σημαδεμένοι από την τετράδα Γιάννης-Βλάσσης-Σπύρος-Δήμητρα. Οι απαράδεκτοι δίνουν το στίγμα της ζωής στην Ελλάδα την δεκαετία του 90, μια Ελλάδα που αλλάζει και μεταμορφώνεται για να προλάβει τις Ευρωπαϊκές εξελίξεις.


Το βίντεο κλιπ που ανακάλυψα στο youtube αποτελεί λαμπρό παράδειγμα της αισθητικής των Βίντεο κλιπ την περίοδο 
mid 80ς - early 90ς και είναι ένα ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ δημιούργημα... ένα MUST SEE ....

Κυριακή 7 Ιανουαρίου 2007

Καίγομαι , Καίγεσαι, Καιγόμαστε ....


Κυριακή βράδυ και βαριέμαι οικτρά. Να σκεφτείς ότι είναι του Αϊ Γιαννιού κι αντί να επισκεφτώ κάποιον από τους Γιάννηδες (γιατί σπίτι χωρίς Γιάννη ... ... ... προκοπή δεν κάνει ντεεε !!!) περνάω το βράδυ μου χαζεύοντας στο ιντερνέτ (διαδίκτυο στην παλαιοελληνική).

Δευτέρα 1 Ιανουαρίου 2007

Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά, ψηλή μου δενδρολίβανια, κι αρχή κι αρχή καλώς μας χρόνος .... 1 Ιαν 07


Δευτέρα 1-1-2007. Να που φτάσαμε μέχρι εδώ λοιπόν. Το κεφάλι μου μοιάζει με την καμπάνα της Notre Dam, την οποία χτυπάνε μικροί Κουασιμόδοι. Αλήθεια τι σόι έθιμο είναι αυτό, να υποδεχόμαστε το νέο έτος με άφθονο αλκοόλ, τρελούς χορούς και ένα απίστευτο πονοκέφαλο ? Η ώρα είναι 12:41 κι οι ώρες που έχω κοιμηθεί δεν είναι ούτε όσα τα δάχτυλα του ενός χεριού… βέβαια είμαι λίγο μεγάλος για να μετράω με τα δάχτυλα, αλλά να μου επιτρέψετε να νιώθω ακόμα παιδί. Ένα παιδί που δεν μετράει τα άστρα … Αυτό το σταμάτησα κάπου μέσα στην δεκαετία του 90, όταν και η φωτορύπανση της Αθήνας σταμάτησε να μου επιτρέπει να τα βλέπω καθαρά στον Αττικό ουρανό.