Checkmate Fool

Τον κοίταξα μέσα από τα μπλε – πορτοκαλί Rayban Wayfarer. 

Ήταν σκεπτικός αλλά είχε αυτό το μειδίαμα στο πρόσωπο. Αυτό, ξέρεις, που είναι σαν να σου λέει «Έτσι αγόρι μου γλυκό. Συνέχισε έτσι και θα πέσεις μέσα στην παγίδα».  Άπλωσα το χέρι να κινήσω το πιόνι στο Γ5. Η φωνή του ακούστηκε βραχνή. «Είσαι σίγουρος ότι αυτό θες να κάνεις» ? 

Κάτι τέτοια κάνει και μου τσιτώνει τα νεύρα.  Είμαι σίγουρος ότι θέλει να μου κλονίσει την αυτοπεποίθηση. Αυτή τη φορά τον έχω. Φοράω το μεγαλύτερο μου χαμόγελο – βασιζόμενος στο ότι επιτέλους τον έχω και του απαντάω με αυτοπεποίθηση «άσε τα λόγια και παίξε» .

Φοράει κοκάλινα Ray Ban στο στιλ του Gatsby. Χρώμα ταρταρούγα. Ταιριάζουν απόλυτα με τα καστανά μακριά μαλλιά του και το πυκνό μούσι. Ηλικία, απροσδιόριστη. Ποτέ δεν έχω δει το χρώμα των ματιών του παρόλο που πολλές φορές έχω νιώσει την ματιά του πάνω του. Σε διάφορες στιγμές και εκφάνσεις της ζωής μου . Αμίλητος. Απλώνει το χέρι. Δεν μπορώ να μην παρατηρήσω το Patek Philippe 5970 που φοράει στο αριστερό χέρι. Δείχνει απλό στο μάτι αλλά πρόκειται για ένα ακριβό, στιλάτο και χαρακτηριστικό vintage κομμάτι της ωρολογοποιίας. Σηκώνει τον πύργο και τον πηγαίνει στο Ε5.

Η αντίδραση μου ακαριαία. Την περίμενα αυτή του την κίνηση. Αξιωματικός από το Α3 στο Β3.  Συνεχίζω και χαμογελάω βυθίζοντας τις πατούσες μου στην καυτή άμμο. Ο Ήλιος καίει τα κορμιά και των δύο δημιουργώντας γραμμές από αλάτι καθώς εξατμίζεται το θαλασσινό νερό.

Τον βλέπω προβληματισμένο. Με το ένα χέρι χαϊδεύει το τραπεζάκι ενώ με το άλλο κάνει να βγάλει το λευκό καπέλο Panama που φοράει. Μετά από 2,5 μήνες πιστεύω ότι τον έχω στο χέρι αυτή τη φορά. Θα κερδίσω εγώ αυτή την παρτίδα. Δεν θα τον αφήσω να κερδίσει και αυτή τη φορά. Ο προβληματισμός του είναι έκδηλος. Το μόνο που με τρομάζει λίγο είναι αυτό το μειδίαμα.

«Τι θα έλεγες για μία βουτιά πριν συνεχίσουμε το παιχνίδι μας?». Η ερώτησή του πέφτει στο κενό. «Όχι να το τελειώσουμε πρώτα».  Είμαι σίγουρος για την έκβαση. Σηκώνεται από το ψάθινο καρεκλάκι. «Μα είναι τόσο όμορφη η θάλασσα». Περίμενα 2,5 μήνες για το τέλος αυτής της παρτίδας. Δεν μπορώ να την αναβάλω για μια βουτιά. «Πρώτα να τελειώνουμε και μετά οι βουτιές» επιμένω.

«Όπως θες» μου λέει με κάπως βαριεστημένο ύφος. Συνεχίζουμε με 2-3 κινήσεις ακόμα. Είναι η σειρά του να παίξει. Είμαι σίγουρος ότι θα κινήσει την Βασίλισσα του και μόλις το κάνει αυτό θα πέσει στην παγίδα μου. Κίνηση του 2^ου αξιωματικού μου και Ρουα – Ματ. Παρόλο την διαβλεπόμενη νίκη μου, αυτός δεν είχε χάσει καθόλου το κέφι του. Μα γιατί? Ίσα-ίσα που στις τελευταίες δύο κινήσεις το μειδίαμα έχει εξελιχθεί σε χαμόγελο.

Αυτός όρθιος. Εγώ καθιστός. Ο ήλιος τον λούζει από πίσω, κάνοντας αδύνατο να διακρίνω τα χαρακτηριστικά του όπως τον κοιτάω. Η σκιά του πέφτει πάνω στη σκακιέρα καλύπτοντας την. Απλώνει το χέρι. Ακουμπάει την Βασίλισσα. Το χαμόγελό μου μεγαλώνει. Την χαϊδεύει όπως ένας εραστής θα χάιδευε το χέρι του έτερου του ήμισυ. Δεν την κινεί. Αντίθετα με μια απότομη κίνηση κουνάει τον αξιωματικό του διαγώνια, διασχίζοντας ολόκληρη σχεδόν τη σκακιέρα. Το χαμόγελο μου πάγωσε. Θεέ μου! Πως είχα κάνει τόσο παιδαριώδες λάθος.  Η βραχνή φωνή του, άχρωμη, ακούγεται αργά «Ρουα-Ματ φίλε μου. Ρουα-Ματ. Για ακόμα μια φορά».

Το κεφάλι μου πάει να σπάσει. Δυσκολεύομαι να το πιστέψω. Να πιστέψω τι ? Ότι όντας απορροφημένος από την προσπάθειά μου να τον ρίξω στην παγίδα μου επί 2,5 μήνες, δεν πρόσεξα τις κινήσεις του αξιωματικού του? Με ένα απλό, παιδαριώδες λάθος, δείγμα ανωριμότητας για έναν παίχτη του επιπέδου μου, έχασα για ακόμα μια φορά. 

Σηκώνομαι αργά από το ψάθινο καρεκλάκι. Νιώθω το βλέμμα του να με διαπερνά μέσα από τους σκούρους φακούς των Ray Ban. «Έχασες! Πάλι!». Η ετυμηγορία του, πιο καυτή κι από τον ήλιο. Οι προηγουμένως καλοδεχούμενες αγκαλιές από τις αχτίδες του καλοκαιρινού ήλιου, έχουν γίνει τώρα καυτές μαχαιριές στην πλάτη. Επιβαρύνουν και τον πονοκέφαλο. Βγάζω τα Ray Ban και τα ακουμπάω κλειστά στο καρεκλάκι. «Θα βουτήξω» ανακοινώνω. Περισσότερο για να το ακούσω εγώ, παρά αυτός. Στέκει εκεί απέναντι μου. Αμίλητος. Με το μειδίαμα να έχει μετατραπεί σε ένα μεγαλόπρεπο χαμόγελο. Χαμόγελο από αυτά που,ξέρεις, αφήνουν να εννοηθεί «Δεν θα με κερδίσεις ποτέ γατάκι».

Μπαίνω στα γαλανά νερά. Το δροσερό άγγιγμα της θάλασσας αποτελεί βάλσαμο για το κορμί και την ψυχή μου. Ένα-δύο-τρία. Κατάδυση. Κολυμπάω κάτω από το νερό, προστατευμένος από τον ήλιο. Αναδύομαι καμιά 10αριά μέτρα μακριά. Γυρνάω και κολυμπάω πάλι προς την παραλία. Πατάω στην καυτή άμμο ενώ το υγρό στρώμα από θαλασσινό νερό λειτουργεί ως μια μικρή ασπίδα απέναντι στις ακτίνες του ήλιου. Δεν τον βλέπω πουθενά. Λες να βούτηξε ? Κοιτάω προς την θάλασσα. Τίποτα. Κανείς.

Πλησιάζω τα δύο καρεκλάκια και το χαμηλό τραπέζι με τη σκακιέρα. Πόσο παράταιρα φαίνονται στην μέση μιας μεγάλης παραλίας σαν την Βαγιά. Η σκακιέρα έχει εξαφανιστεί. Αθόρυβα και ανεξήγητα όπως αυτός. Φοράω πάλι τα Ray Ban μου. Κοιτάω γύρω μου.

Τίποτα.

Κανείς.

Ψυχή.

Το μόνο πράγμα που υπάρχει πάνω στο τραπεζάκι είναι η Λευκή Βασίλισσα. Την κρατάω στο χέρι και την επεξεργάζομαι. Γυρνάω προς τον ουρανό και κοιτάω τον Ήλιο. Νομίζω ότι ακόμα κι αυτός με εμπαίζει για την ήττα μου. Στιγμιαία νομίζω ότι φοράει ταρταρούγα κοκάλινα γυαλιά. Σαν τα δικά του. Νιώθω χαμένος. Ηττημένος ακόμα μια φορά. Ένα παιδαριώδες λάθος μου, έδωσε στον συμπαντικό φαρσέρ την δυνατότητα να με κερδίσει. Πάλι. Στα αυτιά μου ηχεί  μόνο ο ήχος της θάλασσας και το κρώξιμο των γλάρων.

Ένας άνθρωπος, 2 καρεκλάκια κι ένα τραπέζι στην Βαγιά. Και κάπου ανάμεσα στο πλατάγισμα της θάλασσας και τις παιχνιδιάρικες κραυγές των γλάρων, μια βραχνή φωνή να μου ψιθυρίζει «Ίσως την επόμενη φορά… γατάκι»