The Hipster from Aquitaine

Στα πόδια φοράει τα μπλε Hogan που είχε πάρει στις εκπτώσεις . Ένα αρχοντικό σκούρο μπλε παπούτσι Oxford, με σόλα σε ανοιχτό γκρι απόχρωση . Το πράσινο Diesel υφασμάτινο παντελόνι σωλήνας είναι επιμελώς γυρισμένο στα μπατζάκια τόσο όσο χρειάζεται για να φαίνονται οι πράσινες με μπλέ πουά Happy Socks, ενώ τα μανίκια του μπλέ D&G πουκαμίσου είναι γυρισμένα μέχρι τους αγκώνες τόσο όσο.

Dress to impress κατεβαίνει προσεχτικά την Cours Georges Clemenceau. Δεν δίνει σημασία στους περαστικούς . Το μυαλό του είναι στο δεξί χέρι. Σε εκείνο που κρατάει σφιχτά την ανθοδέσμη με κρέμ και γαλάζιες ορτανσίες.

Στην γωνία με την οδό Rue Buffon σταματάει. Σηκώνει το κεφάλι και κοιτάει προβληματισμένος το δρόμο. Η μπλε απόχρωση των φακών των Vintage Oliver Peoples γυαλιών ηλίου που φοράει νιώθει ότι τον ζαλίζει λίγο. Δεν μπορεί να καταλάβει αν φταίει αυτό ή το άγχος του.

Χαζεύει για λίγο την βιτρίνα του Cartier που βρίσκεται δεξιά του. Τα ρολόγια στην βιτρίνα του θυμίζουν ότι πρέπει να βιαστεί. Κοιτάει επιδεικτικά τους μπλέ δείκτες του Clifton Baume & Mercier που φοράει στο αριστερό χέρι. Ένας Vintage Ελβετικός χρονογράφος με μαύρο δερμάτινο λουράκι. Δεν πρέπει να αργήσει . Συνεχίζει να περπατάει.

Περνάει το μεσιτικό γραφείο Barnes απέναντι από τα Habbitat και επιταχύνει. Αρχίζει να νιώθει έναν ελαφρό κόμπο στο στομάχι. Φτάνει στην Place des Grands Hommes. Το Bazaar Cafe είναι γεμάτο παρόλο που είναι σχεδόν απόγευμα .

Βγαίνει από την πλατεία και συνεχίζει στη Rue Michel Montaigne. Ειρωνεία ή Οιωνός το όνομα της οδού ? Στο μυαλό του στριφογυρίζουν οι στίχοι των Beatles μήπως και ξεχαστεί .

" I love you, I love you, I love you, That's all I want to say

Until I find a way I will say the only words I know that, You'll understand "

Προσπερνάει την βιτρίνα του Pronovia . Αρκετοί γάμοι και νυφικά σκέφτηκε από μέσα του. Όχι άλλο. Φτάνει επιτέλους στο νούμερο 3 της Rue Michel Montaigne. Ένα ακόμα τριώροφο των τελών του 18ου αιώνα με μικρά μπαλκονάκια και μπλε ξύλινα παντζούρια, ανάμεσα στο διάσημο κομμωτήριο του Michel και το κατάστημα ανδρικών Rainbow.

Κοντοστέκεται στην ξύλινη πόρτα να πάρει θάρρος . Σηκώνει το βλέμμα και κοιτάει το μικρό μπαλκόνι του δευτέρου. Βλέπει φως. Σκουπίζει με ένα χαρτομάντιλο τον ιδρώτα του, φτιάχνει επιμελώς το μικρό poche στην τσέπη του πουκαμίσου και κάνει το πρώτο βήμα.

Ανεβαίνει τις σκάλες . Φτάνει στον δεύτερο και τελευταίο όροφο. Στέκεται μπροστά στην μοναδική πόρτα.

Το άγχος τον έχει σχεδόν κυριεύσει . Για να το πολεμήσει στο μυαλό του φέρνει εικόνες από εκείνο το βράδυ. Τα μεγάλα γαλάζια της μάτια . Τα σαρκώδη χείλη της που σχηματίζουν αυτό το τόσο λαμπερό χαμόγελο. Το δάχτυλο πλησιάζει στο κουδούνι. Το άγχος και ο ιδρώτας επιστρέφει .

Κάνει να φύγει αλλά σταματάει στις σκάλες. Εκείνη τη στιγμή στο μυαλό του έρχεται το Waltz που είχαν χορέψει στο χορό του μεσοκαλόκαιρου. Το πόσο έντονα κοιταζόντουσαν στα μάτια . Το πόσο σφιχτά τον κράταγε. Με μια βαθιά ανάσα γυρνάει απότομα και καρφώνει το δάχτυλο στο κουδούνι.

Το ντουζ μετά από μια κουραστική ημέρα στο γραφείο πάντα την βοηθούσε για να αποβάλει την ένταση. Ειδικά τις ζεστές μέρες του Σεπτεμβρίου όπως η σημερινή. Της φαίνεται ότι χτυπάει το κουδούνι αλλά δεν περιμένει κανέναν. Ένα λεπτό μετά το ακούει πάλι . Φωνάζει να περιμένουν γιατί είναι στο μπάνιο. Το κουδούνι ακούγεται τρίτη φορά.

Φοράει επιμελώς την πετσέτα γύρω από το γυμνό της κορμί και πηγαίνει προς την πόρτα ενώ τα βρεγμένα της μαλλιά είναι κολλημένα προς τα πίσω τονίζοντας τα γαλάζια της μάτια. Τέταρτη φορά το κουδούνι . Κοιτάζεται για λίγο στον καθρέπτη για να σιγουρευτεί ότι δεν φαίνεται κάτι που δεν θα έπρεπε και ανοίγει την πόρτα.

Κανείς .

Νομίζει πως ακούει βήματα στο ισόγειο . Πάει προς την κουπαστή και κοιτάει κάτω τις σκάλες.

Κανείς .

Πάει να μπει στο σπίτι και παρατηρεί την ανθοδέσμη. Την σηκώνει και μυρίζει τις ορτανσίες. Το άρωμά τους ερεθίζει τα ρουθούνια της και γεμίζει τις αισθήσεις της. Προσπαθεί να θυμηθεί που το έχει μυρίσει πάλι. Χαμογελάει καθώς μπαίνει πάλι στο διαμέρισμά της . Κατευθυνόμενη πάλι μπρος στο μπάνιο ανοίγει το ραδιόφωνο.

Την ίδια ώρα ένα ζευγάρι σκούρα μπλε Oxford κατεβαίνουν την Rue Michel Montaigne προς την Allée de Tourny αφού ...

" Listen to the words sing

I'm arriving at your door

But the bell doesn't ring

And the sun on my skin is scaring me more "