Ανοιξιάτικα πρωϊνά στο Χειμώνα...

Ο ήλιος έχει αρχίσει να μου καίει το πρόσωπο. Ουφ, μάλλον είναι ώρα να σηκωθώ. Το παράθυρο πάνω από το κρεβάτι μου πάντα ανοιχτό, ακόμα και στη διάρκεια της νύχτας, να με αφήνει να χαζεύω τον έναστρο ουρανό πριν με πάρει ο Μορφέας στην αγκαλιά του. Πετάω το πάπλωμα και προσπαθώ να συνειδητοποιήσω τι μήνα έχουμε. Πω, ρε πούστη μου… είναι Γενάρης. Αντί να χιονίζει, να ρίχνει καρέκλες και να είναι όλα γκρίζα και μουντά, παντού χρώματα. Ο Ήλιος παίρνει την εκδίκησή του και λάμπει στον ουρανό που περισσότερο Απρίλη θυμίζει παρά Γενάρη. Γουστάρω τρελά … πάντα ήθελα να γίνουμε Καλιφόρνια, ξέρετε κοντομάνικα, κορίτσια με μπικίνι, βόλτες στις παραλίες, beach πάρτυ. Απόρροια της παιδικής μου λατρείας για την σειρά Beverly Hills. Αλήθεια που χάθηκε ο Ντίλαν, ο Μπράντο, η Κέλυ και τα άλλα παιδιά … πω πάνε 10 χρόνια από τότε, πουρά θα έχουν καταντήσει.

Εγώ που αλλάζω μορφή...

Όλοι εμείς που μεγαλώσαμε και γαλουχηθήκαμε στα mid 80ς και early 90ς, είμαστε ανεξίτηλα σημαδεμένοι από την τετράδα Γιάννης-Βλάσσης-Σπύρος-Δήμητρα. Οι απαράδεκτοι δίνουν το στίγμα της ζωής στην Ελλάδα την δεκαετία του 90, μια Ελλάδα που αλλάζει και μεταμορφώνεται για να προλάβει τις Ευρωπαϊκές εξελίξεις.

Το βίντεο κλιπ που ανακάλυψα στο youtube αποτελεί λαμπρό παράδειγμα της αισθητικής των Βίντεο κλιπ την περίοδο mid 80ς - early 90ς και είναι ένα ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ δημιούργημα... ένα MUST SEE ....

Καίγομαι , Καίγεσαι, Καιγόμαστε ....

Κυριακή βράδυ και βαριέμαι οικτρά. Να σκεφτείς ότι είναι του Αϊ Γιαννιού κι αντί να επισκεφτώ κάποιον από τους Γιάννηδες (γιατί σπίτι χωρίς Γιάννη ... ... ... προκοπή δεν κάνει ντεεε !!!) περνάω το βράδυ μου χαζεύοντας στο ιντερνέτ (διαδίκτυο στην παλαιοελληνική).

Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά, ψηλή μου δενδρολίβανια, κι αρχή κι αρχή καλώς μας χρόνος .... 1 Ιαν 07

Δευτέρα 1-1-2007. Να που φτάσαμε μέχρι εδώ λοιπόν. Το κεφάλι μου μοιάζει με την καμπάνα της Notre Dam, την οποία χτυπάνε μικροί Κουασιμόδοι. Αλήθεια τι σόι έθιμο είναι αυτό, να υποδεχόμαστε το νέο έτος με άφθονο αλκοόλ, τρελούς χορούς και ένα απίστευτο πονοκέφαλο ? Η ώρα είναι 12:41 κι οι ώρες που έχω κοιμηθεί δεν είναι ούτε όσα τα δάχτυλα του ενός χεριού… βέβαια είμαι λίγο μεγάλος για να μετράω με τα δάχτυλα, αλλά να μου επιτρέψετε να νιώθω ακόμα παιδί. Ένα παιδί που δεν μετράει τα άστρα … Αυτό το σταμάτησα κάπου μέσα στην δεκαετία του 90, όταν και η φωτορύπανση της Αθήνας σταμάτησε να μου επιτρέπει να τα βλέπω καθαρά στον Αττικό ουρανό.