Εvery day is like Sunday ή αλλιώς πως πέρνανε τις Κυριακές τους τα tres chic άτομα

Κυριακή βράδυ κι η Αθήνα έχει φορέσει τα καλοκαιρινά της. Το αεράκι τόσο δροσιστικό όσο πρέπει για να μην ιδρώνεις, αλλά και τόσο ζεστό όσο να το καλωσορίζεις καθώς μπαίνει από το ανοιχτό παράθυρο.

Γαλάζιο πουκάμισο με άσπρες και ελαφρά κίτρινες ρίγες, φθαρμένο diesel jean, μοκασίνια... Παρκάρω στο τέρμα του τραμ. Τα αυτιά μου «ερεθίζονται» από τον απόηχο της μουσικής που πλανάτε στον αέρα. «Summertime and the living is easy» Το καλοκαίρι μου χαμογελάει στον νυχτερινό ουρανό και τα βήματα μου με οδηγούν στην παραλιακή. Τι κι αν είναι ακόμα Απρίλιος ? Τα μαγαζιά της παραλιακής έχουν αρχίσει να ανοίγουν και η ζωή στην Αθήνα, για άλλη μια φορά, μεταμορφώνεται από το ψευδό Νεουορκέζικο στιλ του χειμερινού κέντρου, στο ψεδό ΛοςΑτζελικό στιλ των θερινών νοτίων προαστίων.

Here comes the rain again, falling on my head like a memory...

Βήματα. Η τηλεόραση είναι το μόνο πράγμα που ακούγεται. *κλικ* ο διακόπτης ανάβει. Το χέρι στο πόμολο, η πόρτα ανοίγει, λίγο άρωμα του Davidoff και Back on the road again. Το μαλλί με περισσότερες άσπρες πινελιές απ' ότι κάποια χρόνια πριν. Ένας άλλος Pepe le Pew στην αναζήτηση για το ιδανικό ταίρι. Το ασανσέρ με οδηγεί στο ισόγειο. Κλειδί, ήχος, αναβόσβημα φώτων, ήχος μηχανής, μουσική, φώτα, κάμερα, ACTION….

Δεν σε έχω ανάγκη ευτυχώς, μου είσαι πλέον περιττός...

Άλλο ένα Σάββατο σαν σχεδόν όλα τα άλλα. Ο Ήλιος έλαμπε στον ουρανό, οι πεταλουδίτσες πέταγαν, οι μέλισσες έστηναν ένα τρελό χορό ζευγαρώματος κι όλα έδειχναν φυσιολογικά. Τίποτα δεν προμήνυε την βόμβα μεγατόνων που μας χαμογελούσε ειρωνικά, έτοιμη να σκάσει πάνω από τα κεφάλια μας (και δεν εννοώ τόνων στίξης μα ούτε ψαριών).