Δεν την παλεύω κάστανο. Φεύγω. Φοράω το όμορφο Ροζ t-shirt μου που γράφει MADONNA στην πλάτη, γεμίζω το mp3 μου και την κάνω. Πρώτα όμως θα ξεράσω για να βγάλω από μέσα μου κάθε ανάμνηση από την κάθε πουτάνα που μου έφαγε τη ζωή. Καθαρτικός εμετός, στέλνει στα βάθη της λεκάνης κάθε πίκρα, πόνο, ανάμνηση και χολή που έχω για τα κομμάτια κρέας που περάσανε και δεν ακούμπησαν, όμοιες με ζουμερές χοιρινές μπριζόλες. "Love is like oxygen, you get too much you get too high, not enough and you re gonna die" τραγουδούσανε οι ELO, κάτι παραπάνω θα ξέρανε. Έτσι, απαλλαγμένος από αναμνήσεις, ξεκινάω για ένα καινούργιο μέλλον ελπίζοντας σε μια καλύτερη τύχη. Βγαίνω στο μπαλκόνι. Περασμένα μεσάνυχτα και το φεγγάρι μου χαμογελάει ξέροντας για την απόφασή μου. Φοράω το σακίδιο στην πλάτη, βάζω το σούπερ ντούπερ κινητό - Mp3 - digital camera στην τσέπη και τα ακουστικά στα αυτιά. Καβαλάω το μαγικό καλάμι Μαδαγασκάρης, που μου έφερε από ένα πρόσφατο ταξίδι στο μακρινό αυτό νησί ένας φίλος, απογειώνομαι, φεύγω... επιτέλους.
Κι αν κάποια στιγμή με αναπολήσεις και με θυμηθείς, στην ζώνη του Ωρίωνα ψάξε να με βρεις...
Αναρτήσεις
