Και το 2013 μόλις άρχισε να αποκτάει ενδιαφέρον.

Έψαχνε να βρει τι να φορέσει. Τι φοράνε άραγε σε μια πρεμιέρα θεάτρου? Δεν είχε ξαναπάει σε θέατρο κι έτσι δεν δυσκολεύτηκε να δεχτεί την πρόταση του Γιώργου. Κατά τις 8 θα περνούσε να τον πάρει. Δεν ξέρανε που ακριβώς είναι το θέατρο. Μόνος οδηγός κάποιες σκόρπιες πληροφορίες. "Μέτα την πλατεία Καραισκακη στο πρώτο φανάρι δεξιά."

Ήταν μια ευχάριστη αλλαγή στην ρουτίνα των καθημερινών ποτών. Το αγόρι της αδερφής του Γιώργου έπαιζε στην παράσταση και έτσι βρέθηκαν με προσκλήσεις για την πρεμιέρα. Δύσκολη η επιλογή ρούχων. Δεν γαμιέται! Τζιν-Nike αθλητικά - Πουλόβερ. Έτσι κι αλλιώς ο χειμωνιάτικος καιρός έξω δεν άφηνε και πολλές επιλογές. Η βροχή συνέχιζε να πέφτει για δεύτερη μέρα και...η προοπτική του να λιώσεις στο playstation φαινόταν μονόδρομος. Αυτό συλλογιζόμουν μέχρι που ακούστηκε ο ήχος του κινητού. SMS. Περίσσευε μια πρόσκληση κι έτσι η Μαρία σκέφτηκε να μου προτείνει να πάω μαζί τους θέατρο. Ελπίδα διαφυγής από την αποχαυνωτική ρουτίνα. Δεν το σκέφτηκα ούτε δευτερόλεπτο. Η απάντηση ήταν λακωνική. "Που και τι ώρα."

Δεν δυσκολεύτηκαν να το βρουν. Ήταν πολύ κοντά στην Κωνσταντινουπόλεως.

8.30 είπαμε και 8.30 ήμουν εκεί . Όπως πάντα στην ώρα μου. Θέατρο Βασιλάκου στον Κεραμεικό

Πάρκαραν εύκολα και τρέχοντας στην βροχή - σιγά μην είχαν ομπρέλες - μπήκαν στο θέατρο. Στο φουαγιέ η ύπαρξη δυο εικοσάχρονων μάλλον έκανε ιδιαίτερη εντύπωση στο μεσήλικο αλλά κατά τα άλλα συμπαθές κοινό. Περιεργάστηκε το χώρο. Τουρίστας σκέτος. Το βλέμμα του έπεσε κατευθείαν πάνω στον τοίχο που χώριζε το φουαγιέ από το κυρίως θέατρο. Αυτό το βιομηχανικό στιλ το έβρισκε τρομερά ενδιαφέρον. Από την είσοδο μπαίνει μια σχετικά μεγάλη παρέα... πρώτα η Μαρία κι ο Βαγγέλης. Ακολουθώ εγώ. Έρχονται και οι άλλοι. Θα είμαστε 8-9 άτομα. Μπαίνοντας στο θέατρο έχω μια περίεργη αίσθηση. Νιώθω κάτι οικείο χωρίς να μπορώ να προσδιορίσω τι. Το φουαγιέ γεμάτο αλλά μια απροσδιόριστη ανησυχία με έχει καταβάλει. Νιώθω ότι κάτι χάνω από μια μεγαλύτερη εικόνα. Ξάφνου τα ματιά μου κολλάνε στον τοίχο που χωρίζει το φουαγιέ με την σκηνή. Αυτός ο τοίχος.

Μπροστά στα ματιά μου αρχίζει και συναρμολογείται το παζλ της μοίρας. Σαν ένα αόρατο χέρι να βάζει τα κομμάτια στη θέση τους. Χειμώνας 2002 - Χειμώνας 2013 . Γιώργος και Μαρία. Εκείνο το θέατρο. Βρισκόμουν πάλι στο ίδιο θέατρο 11 χρόνια μετά. Εδώ, στο σημείο όπου ξεκίνησε η επαφή μου με την τέχνη ένα χειμωνιάτικο βράδυ του 2002. Προσπαθώ να φέρω στο μυαλό μου την εικόνα μου παρέα με τον αχώριστο wingman των φοιτητικών μου χρόνων. Χαχαχα πόσο γελοίος πρέπει να ακούγομαι. Κοιτάζω μηχανικά γύρω μου στο φουαγιέ λες και σε μια γωνία θα δω 2 εικοσάχρονους να συζητάνε και να επεξεργάζονται με κάποια αμηχανία αλλά και διάθεση σχολιασμού τους υπόλοιπους θεατές. Ένα χειμωνιάτικο βράδυ στο μακρινό 2002!

Ένα χειμωνιάτικο βράδυ το 2013 μια κίνηση στην πόρτα μου τραβάει το βλέμμα.

Η είσοδό της στο φουαγιέ κάθε άλλο παρά απαρατήρητη μπορεί να περάσει. Μελαχρινή, κοντά στο 1,70 και με πολύ όμορφο χαμόγελο. Η παρουσία της γεμίζει το χώρο και τραβάει το μάτι. Από το καρό ημίπαλτο - αυστηρά μέχρι τη μέση ώστε να αναδεικνύεται το μαύρο παντελόνι ιππασίας που φοράει - μέχρι τα προσεχτικά επιλεγμένα αξεσουάρ που φοράει, μαρτυρούν μια γυναίκα με στιλ και όμορφο γούστο. Προσπαθώ να μην καρφωθώ και με τρόπο γυρνάω και μιλάω στην παρέα. Το παίζω αδιάφορος τρομάρα μου. Η όλη συζήτηση μοιάζει ακατάληπτη. Δεν ακούω τίποτα απ ότι λένε οι άλλοι καθώς το μυαλό μου έχει καταληφθεί από την εικόνα της και βρίσκομαι σε ένα είδος εγκεφαλικής απομόνωσης. Μια απομόνωση η οποία διακόπτεται από την φωνή της Γεωργίας. "Παιδιά να σας συστήσω, από δω η ..."

Γυρνάω. Αύξηση παλμών. Συστήνομαι. Πρέπει να παραμείνω ψύχραιμος. Ίσως παρά είμαι ψυχρός. Μήπως να δείξω περισσότερο ενδιαφέρον? Το μυαλό μου γυρίζει. Η ύπαρξή μου 13 χρόνια μετά στο ίδιο θέατρο - εντελώς τυχαία- με την γνωριμία που μόλις έγινε μου φέρνει στο μυαλό τις θεϊκές παρεμβάσεις στα ομηρικά έπη.

Χαμένος στα μάτια της, στο χαμόγελο της, προσπαθώ να μαντέψω τι σχεδιάζει για άλλη μια φορά ο συμπαντικός φαρσέρ. Ξαφνικά μια φωνή γεμίζει το μυαλό μου "Ψηλέ εδώ είσαι. Παίζεις μπάλα τώρα". Η φωνή τρομακτικά οικεία. "Σκανάρω" το φουαγιέ με τρόπο, όσο η Γεωργία με φορτώνει με την ομπρέλα και χαριτολογεί με τους υπόλοιπους Δεν ακούω τίποτα. Σαν κάποιος να έχει πατήσει το mute. Τον βλέπω απέναντι μου. Κρατάει το Muratti αναμμένο στο χέρι και το πακέτο στην αριστερή τσέπη του τζιν μπουφάν του. Στο σημείο της καρδιάς. Χαμογελάει και μου κλείνει το μάτι. Για δευτερόλεπτα συνυπάρχουμε στον ίδιο χώρο. O Γιώργος κι εγώ. Όπως τότε. 

Μόνο που αυτός είναι ακόμα είκοσι.

Στο επόμενο πετάρισμα των ματιών μου η εικόνα έχει χαθεί. Κοιτάω μπροστά μου δυο όμορφα μάτια ενώ η ίδια οικεία φωνή ακούγεται πάλι "Ψηλέ χώσου".

"Αν ανάμεσα σ' όλον τον κόσμο,

νιώθεις πως δεν υπάρχουνε λύσεις,

τότε μόνο δυο μάτια μπορούνε,

να σε κάνουν να θέλεις να ζήσεις."