Και το 2013 μόλις άρχισε να αποκτάει ενδιαφέρον.

Έψαχνε να βρει τι να φορέσει. Τι φοράνε άραγε σε μια πρεμιέρα θεάτρου? Δεν είχε ξαναπάει σε θέατρο κι έτσι δεν δυσκολεύτηκε να δεχτεί την πρόταση του Γιώργου. Κατά τις 8 θα περνούσε να τον πάρει. Δεν ξέρανε που ακριβώς είναι το θέατρο. Μόνος οδηγός κάποιες σκόρπιες πληροφορίες. "Μέτα την πλατεία Καραισκακη στο πρώτο φανάρι δεξιά."

Just like we used to...

Δεν άντεχε άλλο να κάθετε στον καναπέ. Η τηλεόραση τα ίδια και τα ίδια. Βαρεμάρα.

Σαν ζόμπι κοίταζε μια παλιά ελληνική ταινία. Όταν το σκέφτηκε καλύτερα η ταινία δεν ήταν τόσο παλιά. Τουλάχιστον όχι τόσο παλιά όσο αυτός. Τα χρόνια περάσανε. Όλα αλλάξανε αλλά αυτός έμεινε στα ίδια. Εξέλιξη μηδέν. Ή ίσως νομίζει ότι δεν υπάρχει εξέλιξη. Σημασία έχουν τα χρόνια που περάσανε. Τα αναπολεί. Νιώθει ότι κάπου έχασε το ραντεβού με την μοίρα.

13 Years Later

Θυμάμαι την οθόνη να τρέμει. Βασικά όλο το διαμέρισμα έτρεμε. Εγώ μπήκα κάτω από το γραφείο και το μόνο πράγμα που σκεφτόμουνα, βλέποντας το μπαλκόνι να πηγαίνει πέρα δώθε, είναι ότι εδώ κάπου γράφεται το τέλος. Το τέλος όμως δεν γράφτηκε. Θυμάμαι να παίρνω με αγωνία τον πατέρα μου στο κινητό και η Τελεστέτ να μην έχει σήμα, το σοβατεπί πάνω από την πόρτα να έχει γκρεμιστεί και τις πατάτες σερβιρισμένες μαζί με τη φέτα πάνω στο τραπέζι.