Relax, take it easy ! Blame it on me, or blame it on you

Χτύπημα τηλεφώνου … σιωπή… όνειρα… Ξανά χτύπημα τηλεφώνου. Αντιστέκομαι... σιωπή… Το τηλέφωνο συνεχίζει το δαιμονισμένο κουδούνισμά του. Μα καλά επιτέλους, κανείς δεν μπορεί να κοιμηθεί σε αυτό το σπίτι. Ξαφνικά το τηλέφωνο σταματάει. Αγαλλίαση, τώρα θα με αφήσουν ήσυχο σκέφτομαι αλλά να χτυπάει το τηλέφωνο στο δωμάτιο μου. Κοιτάω το ρολόι : 13:00. Πάει μεσημέριασε. Αποφασίζω να σηκωθώ γιατί ο κόσμος έχει συνομωτήσει εναντίον μου να μην κοιμηθώ πολύ σήμερα. Το στομάχι χάλια, σαν χτυπημένο shaker ενώ η γλώσσα έχει γίνει σόλα. Πάλι καλά που το κεφάλι μου είναι στη θέση του. Ντύνομαι στα γρήγορα, πρέπει να προλάβω την λαϊκή, να πάρω ψωμί και εφημερίδα.

Μπαίνω στο αμάξι και από τα ηχεία ξεχύνεται η φωνή της Deborah Harry «She moves like she don't care, Smooth as silk, cool as air». Η ψυχική μου διάθεσή μου φτιάχνει λίγο αλλά η σωματική παραμένει στα ίδια επίπεδα. Οδηγώ προς την λαϊκή και τραγουδάω «Maria, you've gotta see her, Go insane and out of your mind». Μαρία ! Γνώρισα χτες μια Μαρία, πανέμορφη φοιτήτρια Χημικού. Στη λαϊκή όλα με ενοχλούν, τι ήθελα και ήρθα ? Φωνές, κακό, γριές και γέροι με καροτσάκια λαϊκής να κάνουνε κόντρες ποιος θα φτάσει πρώτος τον πάγκο με την καλύτερη προσφορά. Πολλοί πάγκοι άδειοι. Ε βέβαια τέτοια ώρα που φτάνω κι εγώ τι έπρεπε να περιμένω. Ο ήλιος ενοχλεί τα αγουροξυπνημένα μάτια μου. Αρχίζω να αφουγκράζομαι τους ήχους γύρω μου καθώς είμαι μποτιλιαρισμένος στων αγγουριών και πορτοκαλιών γωνία. Άνθρωποι περνάνε και κοιτάνε μόνο τους πάγκους. Που και που γνωστοί συναντιούνται. Οι λέξεις που ανταλλάσσονται εντελώς κλισέ και ψεύτικες «Σούλα μου τι κάνεις ?» «Καλά Τούλα μου» «Τα παιδιά καλά, ο σύζυγος?» «Καλά, Εσείς?» «Καλά» «Πάντα Καλά». Καλάμια ρε. Αποφασίζω να επιστρέψω στο αμάξι χωρίς να πάρω τίποτα, αρκετό κακό μου έκανε είδη η βόλτα στην λαϊκή. Πέφτω πάνω σε ένα παλιό συμφοιτητή μου. Τον χαιρετάω. Μου λέει ότι δεν προλαβαίνει κι ότι θα με πάρει τηλέφωνο να βγούμε να τα πούμε. Θέλω να του πω ότι όσο με πήρε τα 3 χρόνια που έχουν περάσει από την ορκομωσία μας άλλο τόσο θα με πάρει και τώρα αλλά δεν το λέω. Δήθεν συμπεριφορές και προσποιητή καλοσύνη. Γιατί άραγε ? Για να μην πάμε στην κόλαση ? Είμαι σίγουρος ότι αυτό θα μας σώσει.

Επιστρέφω στο αμάξι εντελώς κακοδιάθετος. Ξαφνικά φωτίζεται το πρόσωπό μου. «There’ll be times, When my crimes, Will seem almost unforgivable» κι η φωνή του David Gahan μου θυμίζει το χτεσινό βράδυ. «Strange love, Will you give it to me, Will you take the pain, I will give to you…» Τραγουδάω μαζί του και το πρόσωπό μου φωτίζεται περισσότερο καθώς σκέφτομαι το Vinilio. Οδηγώ προς το κλασσικό περίπτερο που παίρνω εφημερίδες και απ το μυαλό μου περνούν σαν highlights οι καλύτερες στιγμές της βραδιάς που πέρασε. Η ultimate disco team, η θετική ενέργεια που εκπέμπουμε σε απίστευτες ποσότητες όταν είμαστε όλοι μαζί, η αγάπη ανάμεσα σε τόσα πολλά άτομα. Διασκέδαση, χορός, flirt. Οι ιδρυτές του Studio 54 θα ήταν περήφανοι για μας. Στο μυαλό μου έρχεται πάλι αυτή… ξανθιά… όμορφη… Strange love καταδίκη κι ευλογία μαζί. Κου, Αντώνης, Χαρούλα, Ζούγας, Θείος, Τάσος, Δημήτρης, Μάνος, Μαρία, Χριστίνα, Ελένη, Κωνσταντίνος, Δημήτρης, Αλέξης, Άννα, Εβίτα, Φένια, Χρήστος, Γιώργος, Γιάννης, Χριστίνα, Ειρήνη, Βασίλης, Αποστόλης…

Πλησιάζω το περίπτερο. Ένας τυπάς γύρω στα 30 είναι πριν από μένα. Την ώρα που φτάνω αυτός πληρώνει για να φύγει και τον ακούω να λέει στην περιπτερού «Αύριο να μου κρατήσεις μια καθημερινή ε ? Την έκδοση με τα DVD θέλω για να μην τα χάσω». Η διάθεσή μου ξαναχαλάει. Αηδιάζω μόνο και με την σκέψη ότι πλέον οι άνθρωποι παίρνουν εφημερίδες ΜΟΝΟ με κριτήριο το τι DVD προσφέρεται μαζί με την εφημερίδα. Αμέσως μετά αηδιάζω ακόμα περισσότερο όταν συνειδητοποιώ ότι για να αγοράσει κάποιος κυριακάτικη εφημερίδα πρέπει να κάνει κράτηση στον περιπτερά της γειτονιάς του. Έλεος, τι άλλο θα ακούσω. Παίρνω ένα πακετάκι τσίχλες και ξεχνάω την εφημερίδα, δεν πειράζει άλλωστε δεν νομίζω ότι αξίζει τίποτα, ένα έντυπο είναι που δίνεται δωρεάν με την αγορά DVDς.

Επιτέλους ο δρόμος με οδηγεί στο σπίτι. «…And then the night becomes the day, And there`s nothing left to say». Τι να πει κανείς μετά από μια νύχτα σαν την χτεσινή ? Όλα μου φαίνονται άχρωμα, ξενέρωτα, πεζά στο φως της μέρας. Το ραδιόφωνο συνεχίζει... «Oh tonight, you killed me with your smile. So beautiful and wild, so beautiful…». Την σκέφτομαι ακόμα πιο έντονα. Θα την ξαναδώ άραγε ? Και την ώρα που σαν υπνωτισμένος από την εικόνα της στο μυαλό μου ανοίγω την πόρτα, κάτι με ενοχλεί στο βάθος του μυαλού μου και σαν αποκάλυψη μου έρχεται η φλασιά ΟΧΙ ΡΕ ΠΟΥΣΤΗ ΜΟΥ …. ΞΕΧΑΣΑ ΝΑ ΠΑΡΩ ΨΩΜΙ !