Nothing changes, i still love you

Επιστρέφω με ένα Post το οποίο δεν έχει τίποτα απολύτως να πει. Απλά πρόσφατα ανακάλυψα ότι το όμορφο hitaki "Stop Me" από Mark Ronson featuring Daniel Merriweather είναι μια διασκευή του κλασσικού τραγουδιού των Smiths "Stop me if you think you ve heard this one before". Και επειδή ο Morrissey με μαγεύει πάρτε το καταπληκτικό Video clip.

Ρουά Ματ

Ένα σκοτεινό μπαλκόνι στο κέντρο της Αθήνας. Η φωτισμένη Ακρόπολη. Το φεγγάρι φωτίζει τον Αττικό ουρανό. Σιωπή. H φωνή του Χριστόπουλου καληνυχτίζει για άλλη μία φορά τους νυχτερινούς ακροατές του. Η ώρα 12 παρά κάτι ψιλά. Όχι ότι παίζει ρόλο για τις μορφές στο σκοτεινό μπαλκόνι. Ασάλευτοι, ξαπλωμένοι στις λευκές ξαπλώστρες, ανάμεσα στα φυτά, απολαμβάνουν την βότκα τους. Έχουν γίνει ένα με το σκοτάδι που κυριαρχεί.

Ατενίζουν την φωτισμένη Ακρόπολη. Οι σκέψεις τους ταξιδεύουν. Κάπου διασταυρώνονται. «Δεν θα ήταν πολύ όμορφα αν η Ακρόπολη δεν είχε καταστραφεί και μπορούσαμε να την θαυμάσουμε άθικτη??» Πονηρά χαμόγελα σχηματίζονται στα πρόσωπα των τριών. Η συνειδητοποίηση ότι μοιράζεσαι τις ίδιες σκέψεις με κάποιον σκοτώνει κάθε συναίσθημα μοναξιάς και σου δημιουργεί ευφορία. Λένε ότι η ευτυχία βρίσκεται στα πιο απλά πράγματα. Σε μια φωτογραφία ή σε ένα τραγούδι, σε μια αγκαλιά, σε ένα αστείο ή σε ένα γέλιο, στις αναμνήσεις. Η σκέψη τους πετάει στο παρελθόν, στο παρόν μα όχι στο μέλλον. Θυμούνται, σχολιάζουν μα δεν ονειρεύονται. Δεν είναι βράδυ για όνειρα. «Ν’ αγαπάς και να θυμάσαι...». Μια απλή φράση που κρύβει μέσα της τόση μα τόση δύναμη. Η αναφορά της πυροδοτεί κύματα συναισθημάτων.
Ένα ζευγάρι μάτια τους παρακολουθεί από ψηλά. Ο συμπαντικός φαρσέρ ξαπλώνει στ’ αστέρια σίγουρος ότι οι φιγούρες στο μπαλκόνι έχουν ανατρέψει τα σχέδιά του προς συμφέρον τους...δεν γελάει αυτή τη φορά...ίσως την επόμενη.Ένα χέρι απλώνεται να πιάσει τη βότκα. Την χύνει άτσαλα στο ποτήρι. Η επόμενη κίνηση θα είναι να αφήσει μια γουλιά να του κάψει τον οισοφάγο...Στην υγειά μας μέχρι να ξανασυναντηθούμε Συμπαντικέ Φαρσέρ.

Εvery day is like Sunday ή αλλιώς πως πέρνανε τις Κυριακές τους τα tres chic άτομα

Κυριακή βράδυ κι η Αθήνα έχει φορέσει τα καλοκαιρινά της. Το αεράκι τόσο δροσιστικό όσο πρέπει για να μην ιδρώνεις, αλλά και τόσο ζεστό όσο να το καλωσορίζεις καθώς μπαίνει από το ανοιχτό παράθυρο.

Γαλάζιο πουκάμισο με άσπρες και ελαφρά κίτρινες ρίγες, φθαρμένο diesel jean, μοκασίνια... Παρκάρω στο τέρμα του τραμ. Τα αυτιά μου «ερεθίζονται» από τον απόηχο της μουσικής που πλανάτε στον αέρα. «Summertime and the living is easy» Το καλοκαίρι μου χαμογελάει στον νυχτερινό ουρανό και τα βήματα μου με οδηγούν στην παραλιακή. Τι κι αν είναι ακόμα Απρίλιος ? Τα μαγαζιά της παραλιακής έχουν αρχίσει να ανοίγουν και η ζωή στην Αθήνα, για άλλη μια φορά, μεταμορφώνεται από το ψευδό Νεουορκέζικο στιλ του χειμερινού κέντρου, στο ψεδό ΛοςΑτζελικό στιλ των θερινών νοτίων προαστίων.