20 δευτερόλεπτα θάρρους

Ανέβαινε γρήγορα την Κολοκοτρώνη προς το Σύνταγμα. Η βροχή ήταν δυνατή και αυτός χωρίς ομπρέλα. Αυτές οι γαμημένες ανοιξιάτικες μπόρες σου αλλάζουν τα φώτα.

Κοιτάζει κάτω για να μην βραχούν τα γυαλιά του. Βλέπεις τα δέντρα στο δεξί πεζοδρόμιο δεν παρέχουν αρκετή προστασία από τη βροχή. Ούτε το μικρό γείσο των κτιρίων είναι αρκετό. Τουλάχιστον έτσι αποφεύγει τις νερολακούβες που έχουν δημιουργηθεί στις τρύπες του πεζοδρομίου. Τα μαύρα Slim all stars του δεν θα τον προστατέψουν αν ξεχαστεί και πατήσει μέσα. 

Το μυαλό του τρέχει σε εικόνες του πρόσφατου παρελθόντος. Όσο και να προσπαθεί, μια φορά που να έχει καταφέρει να τον νικήσει δεν μπορεί να θυμηθεί. Ακόμα και τις φορές που πίστευε ότι επιτέλους τα είχε καταφέρει ήταν απλά παραπλανήσεις για να χαμηλώσει τις άμυνες του. Με λίγα λόγια τον άφηνε να νομίζει ότι επιτέλους θα τον κερδίσει αλλά στο τέλος πάντα του την έφερνε.

Με αυτές τις σκέψεις δεν κοίταξε ποτέ δεξιά στη Βουλής. Δεν είδε ποτέ τη Varadero να έρχεται. Το μόνο που ένιωσε ήταν τα νερά να του βρέχουν το τζιν. Σταματάει στην μέση του δρόμου και ασυναίσθητα κοιτάει ψηλά λες και θα μπορέσει να διακρίνει ένα ζευγάρι λαμπερά μάτια στον ουρανό. Το μόνο που βλέπει είναι ο σκοτεινός ουρανός και τις σταγόνες της βροχής να γεμίζουν τα γυαλιά του.

Συνεχίζει να ανεβαίνει την Κολοκοτρώνη. Βρεγμένος και "τυφλός", πηγαίνει με το ένστικτο βυθισμένος στις σκέψεις. Στρίβει στο μικρό πεζόδρομο πριν τον Καλογήρου. Λόγω της βροχής δεν υπάρχει κανείς να κάθεται έξω στο 42. Όλοι είναι μέσα. Πλησιάζει την πόρτα. Κοντοστέκεται και σκουπίζει τα γυαλιά πάνω στο μαύρο T-Shirt με την στάμπα του Jedi-πιγκουίνου. 

Φοράει τα γυαλιά. Σηκώνει το κεφάλι. Την βλέπει μέσα από το αριστερό τζάμι. Μπορεί να είναι πλάτη σε αυτόν αλλά θα την αναγνώριζε οπουδήποτε. Κάπου κολλάει. Δεν μπαίνει ακόμα. Η βροχή δυναμώνει. Καταραμένες ανοιξιάτικες μπόρες. Η οπτική του είναι σχεδόν 3/4 μέσα από το τζάμι. Την βλέπει που πλησιάζει το καλαμάκι στο στόμα. Πριν ακόμα το βλέμμα του πάει από τα χείλη της στο ποτήρι είναι σίγουρος ότι πίνει Mohito. Κάποιος, κάποτε είχε πει πως το μόνο που χρειάζεσαι είναι 20 δευτερόλεπτα θάρρους. Απλώνει το χέρι στην πόρτα. Έτσι κι αλλιώς είναι και οι φίλοι του μέσα. Αυτούς είχε έρθει να βρει. Η παλάμη αγκαλιάζει το χερούλι μα εκείνη τη στιγμή τον βλέπει. Χωρίς να τον έχει δει ποτέ πάλι στη ζωή του ξέρει ότι είναι αυτός. Την πλησιάζει, στέκεται δίπλα της και την φιλάει.

Για λίγα δευτερόλεπτα μένει να κοιτάζει μέσα από το τζάμι, σαν ταινία σε σελινόιντ. Τα 20 δευτερόλεπτα έγιναν καπνός. Το χέρι φεύγει από το χερούλι. Τα μάτια κοιτάνε τον ουρανό. Σίγουρος ότι αυτός τον βλέπει κρυμμένος πίσω από τα σύννεφα και γελάει. Κάνει μεταβολή και κατευθύνεται πάλι προς την Κολοκοτρώνη. Στο στήθος νιώθει ένα βάρος. Για ακόμα μια φορά του την έφερε ο συμπαντικός φαρσέρ. Ως πότε όμως.

Μπαίνει στο πρώτο taxi που βρίσκει και λέει τη διεύθυνση του σπιτιού του. Ο οδηγός είναι πιτσιρικάς. Ακούει Rock Fm. Φτάνοντας στο σύνταγμα ακούγεται από τα ηχεία η φωνή του Corey Taylor...

"I m looking at you through the glass

Don't know how much time has passed"