13 Years Later

Θυμάμαι την οθόνη να τρέμει. Βασικά όλο το διαμέρισμα έτρεμε. Εγώ μπήκα κάτω από το γραφείο και το μόνο πράγμα που σκεφτόμουνα, βλέποντας το μπαλκόνι να πηγαίνει πέρα δώθε, είναι ότι εδώ κάπου γράφεται το τέλος. Το τέλος όμως δεν γράφτηκε. Θυμάμαι να παίρνω με αγωνία τον πατέρα μου στο κινητό και η Τελεστέτ να μην έχει σήμα, το σοβατεπί πάνω από την πόρτα να έχει γκρεμιστεί και τις πατάτες σερβιρισμένες μαζί με τη φέτα πάνω στο τραπέζι.

Τέλος θυμάμαι και το ανέκδοτο των ημερών. Ήταν το τσιτάτο καλωσόρισμα της γενιάς μου στο πανεπιστήμιο «Περάσατε παιδιά στο πανεπιστήμιο και έγινε σεισμός».

«Κι ύστερα, κι ύστερα, μα δεν υπάρχει ύστερα». Τα πράγματα κύλησαν ομαλά. Ελληνικό πανεπιστήμιο, όνειρα καριέρας, η οικονομία σε άνθηση, δουλειές παντού. Όλα καλά.

Μέχρι που μια ωραία μέρα ξυπνάς και νιώθεις λίγο σαν τον Cillian Murphy στο 28 days later. Ανεργία στο 25% , τα λουκέτα διαδέχονται το ένα το άλλο, η οικονομία υπό κατάρρευση, κόσμος πεινάει, λαθρομετανάστες παντού, η πιθανότητα να βρει κάποιος νέος δουλειά πλησιάζει την πιθανότητα να κερδίσεις το τζόκερ, η πολυπολιτισμική Αθήνα που κάποτε ονειρευόμασταν, έχει καταντήσει ένα Puzzle από γκέτο και στο μυαλό σου ο Σπύρος – Απαράδεκτος – Παπαδόπουλος αναρωτιέται «Τι έγινε ρε παιδιά?». Το μόνο που λείπει είναι το Season Song ως μουσική υπόκρουση κι ο τίτλος «13 χρόνια μετά». 

Μέσα σε αυτήν την «αποκρουστική» ατμόσφαιρα νέα παιδιά καλούνται σήμερα να χαρούν ή να στεναχωρηθούν, ανάλογα με το αν πέρασαν ή όχι σε σχολή που ήθελαν. Βγήκαν οι βάσεις για τις σχολές. Νεανικά όνειρα κρεμασμένα σε κομμάτια Α4 έξω από καγκελόπορτες σχολείων. «Κάγκελα παντού και τα μυαλά στα κάγκελα» που λέει κι ο Τζιμάκος. Μικρός δεν τον είχα πολύ σε εκτίμηση μα όσο μεγαλώνω τόσο καταλαβαίνω το λάθος μου.

Χαζεύω λοιπόν κι εγώ τις βάσεις. Προσπαθώ να θυμηθώ τη δικιά μου χαρά και ικανοποίηση για να μπω κι εγώ στο Mood αλλά δεν τα καταφέρνω. Με τι όνειρα και τι όρεξη να μπει ένα παιδί σήμερα στο πανεπιστήμιο όταν ξέρει ότι δεν έχει πολλές πιθανότητες επαγγελματικής αποκατάστασης στην χώρα του, τουλάχιστον όσον αφορά το πεδίο σπουδών. Όταν βγήκαν τα δικά μας αποτελέσματα έγινε σεισμός. Προφανώς δεν ήταν οιωνός επιτυχίας αλλά οιωνός για το τι μας επιφύλαξε το μέλλον.

Θέλω να ελπίζω πως τα παιδιά που μπαίνουν στο πανεπιστήμιο θα είναι πιο ώριμα και πιο προετοιμασμένα από εμάς. Θα έχουν κατά νου ότι το πάρτυ τελείωσε και πως κανένα πτυχίο δεν τους εξασφαλίζει το πιάτο φακές για το τραπέζι τους. Ίσως είναι καιρός μια γενιά να πάρει στα χέρια της την εξυγίανση του Ελληνικού πανεπιστημίου. Να ξεριζώσει επιτέλους τις πολιτικές παρατάξεις από μέσα και να αποβάλει τον δήθεν μανδύα του επαναστατικού ασύλου που καπηλεύονται διάφοροι στο όνομα της Δημοκρατίας . Μακάρι να το είχαμε κάνει εμείς τότε. Συγγνώμη αλλά ήμασταν ακόμα ανώριμοι.

Ο σεισμός που σημάδεψε την δική μου εισαγωγή στο πανεπιστήμιο μακάρι να γίνει ένας «σεισμός» αλλαγών και μεταρρυθμίσεων για το καλό της Ελλάδας, για το μέλλον αυτών των παιδιών που σήμερα γιορτάζουν την εισαγωγή τους στην «τριτοβάθμια» Ελληνική εκπαίδευση.

Άλλωστε μην ξεχνάμε ότι σύμφωνα με τους Μάγια 31/12/2012 θα τελειώσει ο κόσμος. Μπορεί να σας φαίνεται αστείο αλλά ουσιαστικά αυτό γίνεται. Τελειώνει ο κόσμος, η οικονομία, η κοινωνία, η πολιτική όπως την ξέραμε. Κι όπως είχε πει κι ο πούστης ο Sarouman όταν ως άλλος Ανδρέας Παπανδρέου παρέα με τον Wormtogue – Τσοχατζόπουλο έβγαινε στα μπαλκόνια του Ορθανγκ για να γεμίσει τα μυαλά των Oυρούκ Χάι με “Θα” και υποσχέσεις:  “A new power is rising. Its victory is at hand.”