13 Years Later

Θυμάμαι την οθόνη να τρέμει. Βασικά όλο το διαμέρισμα έτρεμε. Εγώ μπήκα κάτω από το γραφείο και το μόνο πράγμα που σκεφτόμουνα, βλέποντας το μπαλκόνι να πηγαίνει πέρα δώθε, είναι ότι εδώ κάπου γράφεται το τέλος. Το τέλος όμως δεν γράφτηκε. Θυμάμαι να παίρνω με αγωνία τον πατέρα μου στο κινητό και η Τελεστέτ να μην έχει σήμα, το σοβατεπί πάνω από την πόρτα να έχει γκρεμιστεί και τις πατάτες σερβιρισμένες μαζί με τη φέτα πάνω στο τραπέζι.

20 δευτερόλεπτα θάρρους

Ανέβαινε γρήγορα την Κολοκοτρώνη προς το Σύνταγμα. Η βροχή ήταν δυνατή και αυτός χωρίς ομπρέλα. Αυτές οι γαμημένες ανοιξιάτικες μπόρες σου αλλάζουν τα φώτα.

Κοιτάζει κάτω για να μην βραχούν τα γυαλιά του. Βλέπεις τα δέντρα στο δεξί πεζοδρόμιο δεν παρέχουν αρκετή προστασία από τη βροχή. Ούτε το μικρό γείσο των κτιρίων είναι αρκετό. Τουλάχιστον έτσι αποφεύγει τις νερολακούβες που έχουν δημιουργηθεί στις τρύπες του πεζοδρομίου. Τα μαύρα Slim all stars του δεν θα τον προστατέψουν αν ξεχαστεί και πατήσει μέσα. 

An Englishman in New York

Μπαίνοντας στο Seven Club το βλέμμα του πλανήθηκε στο χώρο. Ήξερε τι έψαχνε. Ήταν σχεδόν σίγουρος ότι θα ήταν εκεί. Τα τραπέζια γεμάτα. Ο καπνός σχηματίζει ένας ανεπαίσθητο πέπλο και στη μύτη του φτάνει το άρωμα των Pall Mall και των Viceroy. Προχωράει ανάμεσά τους φορώντας το καινούργιο του Skiny-fit κουστούμι στο χρώμα του ζαφειριού. Αυτό που έραψε σε ένα μικρό ραφτάδικο ονόματι Cad and the Dandy , στην One Canady Square κατά τη διάρκεια του τελευταίου ταξιδιού του στην Αγγλία. Του έδινε ένα κάποιο στιλ και τον έκανε να μοιάζει με τον Michael Caine στο Alfie με μόνη διαφορά το χρώμα των μαλλιών. An Englishman in New York.